ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΩΣ

Την αλμυρή σου
γνώση
δώσ’ μου
εκεί πλάι στα βότσαλα
ξαπλωμένος
που κοιμάσαι.

Πώς γίνεσαι γάργαρο
νερό
και φίδι αθάνατο
και αφρός;

Πες μου

Να πέσω κι εγώ
ένα λεπτό στη γη
Ένα λεπτό
Να γίνω αθάνατη
Για να τον συναντήσω

ΤΟΥ ΤΡΙΤΩΝΟΣ

Ένα σβολαράκι γης
Θα σου δώσω
Είμαι φτωχός
Μόνο μνήμη έχω
Τίποτε άλλο

Δείξε μου
Σε παρακαλώ
Τον δρόμο
για τους νεκρούς
Εκείνους
Που μου είναι πατρίδα

ΠΕΤΡΕΣ ΣΩΡΟ

Ξέραμε τις πέτρες
Λίθους αναθεμάτων

Τις γνωρίζαμε
Βωμούς μνήμης

Εσύ μας τις μετέβαλες
–Πατρίδα–
Σε άπειρο κόπο
Μόχθο αιώνων
Ασυγχώρητο

Στοίβες που προσπερνούν
Οι διαβάτες
Χωρίς ούτε ένα βλέμμα

ΑΝΑΓΚΗ

Κάθε που διαβάζω
την λέξη
σε θυμάμαι
Σε σκέφτομαι
κι ανθίζουν
φθόγγοι
στα βλέφαρά μου
αλλά το στόμα
παραμένει κλειστό
Τι θεός και τι
μύθος
θα μπορούσε να
μου επιτρέψει
την αλήθεια;
Κανείς
Ευτυχώς που υπάρχει
η ποίηση γι’ αυτήν
Εκεί παραμονεύει
ασφαλής
και έτοιμη πάντα.

Η ενότητα των τεσσάρων ποιημάτων, από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή της Ελένης Λιντζαροπούλου Άδηλον τραύμα, είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο της Ελένης Λαδιά Δαιμονολογία ή λόγοι περί δαιμόνων (Εκδόσεις Εστία, Αθήνα 2012).

Η Ελένη Λιντζαροπούλου είναι θεολόγος και ποιήτρια.

Άλλα κείμενα:

• Αναστασία Γκίτση: «Ό,τι λύπει συναρμολογείται»
• Μαρώ Τριανταφύλλου: «Αινίγματα»
• Ελένη Καραγιάννη: «Το κόκκινο τάπερ»
• «Για τη διαχείριση του πένθους και της απώλειας» και «Γιατί υπάρχει το κακό στον κόσμο;»
• «Το θάμπωμα απ’ του θανάτου το μυστήριο» της Ελένης Λιντζαροπούλου

Twitter