«Ο Πίτερ Παν δεν τα κατάφερε στο κρίκετ…» του Πέτρου Γκάτζια
Οι παίκτες δεν ήξεραν πώς να κρατήσουν το ρόπαλο, αλλά μπορούσαν να συζητούν επί ώρες για το ποια είναι η σωστή πλευρά και να το αναλύσουν με επιχειρήματα. Η μπάλα δεν έβρισκε ποτέ τον στόχο της, η ομάδα δεν είχε καμία συνοχή μεταξύ της, είχε όμως επίπεδο και μάλιστα υψηλό.
Ο Σκοτσέζος συγγραφέας Τζέιμς Μ. Μπάρι, όταν δεν έγραφε τις ιστορίες του Πίτερ Παν, του αγοριού που δεν μεγάλωσε ποτέ, έπαιζε μανιωδώς κρίκετ. Είχε μάλιστα τέτοια εμμονή με το άθλημα, ώστε έφτιαξε και τη δική του ομάδα, εφαρμόζοντας βέβαια τα δικά του κριτήρια, με αποτέλεσμα οι Allahakbarries –έτσι ήταν το όνομά τους– να έχουν καταγραφεί ως η χειρότερη ομάδα στην ιστορία του κρίκετ.
Ο συγγραφέας είχε την καταστροφική έμπνευση να προσθέσει απλώς το επίθετό του στη γνωστή ρήση των Μουσουλμάνων: «Ο Θεός είναι μεγάλος» (Allahu akbar), μόνο που πίστευε ότι σημαίνει: «Ο Παράδεισος να μας βοηθήσει», ελπίζοντας σε βοήθεια από μια ανώτερη δύναμη. Είναι αλήθεια ότι την είχε και την είχαν ανάγκη.
Και αυτό γιατί την ομάδα στελέχωσαν πολλοί συγγραφείς της εποχής –άσχετοι οι περισσότεροι με το άθλημα, αλλά επέμεναν με πείσμα να προπονούνται και να παίρνουν μέρος σε αγώνες–, όπως ο Κίπλινγκ, ο Τσέστερτον, αλλά και ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Ο τελευταίος ίσως ήταν και ο μόνος που ήξερε κάπως να παίξει κρίκετ, αλλά δεν μπορούσε μόνος του να σηκώσει το βάρος όλης της ομάδας και να γλιτώσει τους συμπαίκτες του από τις απανωτές ταπεινωτικές ήττες.
Η ευθύνη βέβαια γι’ αυτό το φιάσκο βάραινε αποκλειστικά τον Μπάρι καθώς, αντί να επιλέξει έμπειρους παίκτες, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν την ομάδα στη νίκη, εκείνος επέλεξε τους συγγραφείς, ενώ το κριτήριό του, όσον αφορούσε τους υπόλοιπους παίκτες, ήταν κατά πόσο συμπαθούσε τις συζύγους τους. Αν κάποιος ήταν ανύπαντρος, τότε αυτό που μετρούσε ήταν αν του προκαλούσε το ενδιαφέρον.
Με τούτα και με κείνα, έφθασε στο σημείο κάποια στιγμή να γράψει και να τους μοιράσει ένα εγχειρίδιο για να τους ενημερώσει και να τους εμψυχώσει, όπου απλώς τους εξηγούσε τα βασικά, όπως: «Θα πρέπει να χτυπήσετε την μπάλα και να τρέξετε αμέσως. Μη σταματήσετε για να πανηγυρίσετε».
Παρ’ όλα αυτά οι παίκτες δεν βελτιώνονταν, παρέμεναν άθλιοι στο γήπεδο, κερδίζοντας επάξια τον τίτλο της χειρότερης ομάδας στην ιστορία του αθλήματος. Κανείς τους, όσο και αν προσπάθησε ο Μπάρι, δεν έμαθε ποτέ τίποτα, αλλά επέμεναν να παίζουν και να συζητούν μεταξύ τους τις επιδόσεις τους.
Κάποια στιγμή, απελπισμένος ο συγγραφέας αναγκάστηκε να παραδεχτεί δημόσια ότι δεν μπορεί όλοι να τα καταφέρνουν παντού, τονίζοντας καυστικά ότι η αποτυχία της ομάδας οφείλεται στο γεγονός –το οποίο θα έπρεπε να είχε λάβει υπόψη του από την αρχή– ότι οι διάσημοι συγγραφείς είναι πολύ κακοί αθλητές, αποφεύγοντας όμως να σχολιάσει το γεγονός ότι ακόμη και ο «Πίτερ Παν» δεν τα κατάφερε και τόσο καλά στο κρίκετ
