Άλκηστη Χαλικιά: «Τα παπούτσια των άλλων»

Διαβάζοντας τον ασυνήθιστο τίτλο του βιβλίου, Τα παπούτσια των άλλων, και παρατηρώντας προσεχτικά την ποικιλία θεμάτων στη σύνθεση του εξωφύλλου, είχα μεγάλο ενδιαφέρον να μάθω τι θέλουν να πουν οι δύο κυρίες που έφτιαξαν το βιβλίο και μπήκα στη θέση του παιδιού/αναγνώστη με την περιέργεια να ανακαλύψω το μυστικό που κουβαλούν Τα παπούτσια των άλλων.

Όταν το άνοιξα, με περίμενε μια έκπληξη: Η ταπετσαρία γεμάτη πατημασιές άσπρες και μαύρες, μου φάνηκε πως αόρατοι υπνοβάτες έκαναν βόλτες πάνω στη χωματένια επιφάνεια του χαρτιού. Όμως η μεγάλη έκπληξη ήρθε μετά, όταν η μικρή Ματού, η πρωταγωνίστρια και μοναδική σχεδόν ηρωίδα του «δράματος» που επρόκειτο να παρακολουθήσω, πριν στρίψει στη γωνία για να πάει στο σχολείο της, γύρισε και με κοίταξε κλείνοντάς μου το μάτι για να την ακολουθήσω. Αυτό έκανα. Δεν είχα άλλη επιλογή.

Το ευλογημένο το κορίτσι, άλλο που δεν ήθελε, με ξεποδάριασε! Βάλθηκε να μου δείξει όχι μόνο τη γειτονιά της, αλλά όλο τον κόσμο μέχρι να φτάσουμε στο σχολείο της, αλλά είχε σκοπό να μου δείξει όλο το Παρίσι με τις ομορφιές και τα περίφημα μνημεία του. Ευτυχώς ήταν πολύ μακρύς ο δρόμος και δεν φτάσαμε ως εκεί. Αλλά και η απόσταση από το σπίτι της ως το σχολείο έφτανε για να μου βγάλει την ψυχή, θέλοντας να μου τα δείξει όλα όσα την ενδιέφεραν, ακόμα και για τα κλειδιά του σπιτιού της μου μιλούσε και για τον σκύλο της γειτόνισσας είχε τόσα να μου πει. Και για τα περίφημα, «τα παπούτσια των άλλων», τίποτα. Κρατούσε εφτασφράγιστο το μυστικό που έκρυβαν εκείνα τα παπούτσια. Ήμουνα έτοιμη να την παρατήσω.

Ωστόσο, μια Παρασκευή, γυρίζοντας από το σχολείο σταμάτησε μπροστά στην πόρτα ενός μεγάλου κτιρίου, ενός τζαμιού. Μου έκανε νόημα να περιμένω και να μη μιλήσω. Και ξαφνικά, άνοιξε η μεγάλη πόρτα. Και ήρθε η μισή αποκάλυψη: Ένα τεράστιο δάπεδο καλυμμένο από τα κάθε λογής παπούτσια. Η Ματού ήθελε να τα δοκιμάσει όλα. Να βάλει τα δικά της πόδια μέσα στα ξένα παπούτσια να δει αν της κάνουν, αν χωράνε.

«Αυτό ήθελε να μου δείξει», σκέφτηκα, αλλά διαπίστωσα πως ούτε κι εκείνη ήξερε τι ήθελε. Άλλα παπούτσια ήταν μεγάλα, άλλα μικρά, άλλα ψηλοτάκουνα, πολλά ανδρικά, κανένα ζευγάρι δεν ήταν στα μέτρα της. Κανένα ζευγάρι από όσα δοκίμασε να βάλει μέσα τα δικά της πόδια δεν της έκανε.

Ωστόσο, μέσα από ένα απλό, εντελώς αθώο τέχνασμα, έδωσε κι ένα άλλο, πολύ σπουδαίο και διαχρονικό μήνυμα: την παραδοχή και αποδοχή της διαφορετικότητας.

Χρειάστηκε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι, να μην μπορεί η μαμά της μια μέρα να πάνε για ψώνια για να λυθεί το μυστήριο. Ήταν όταν την τσάκωσε την ώρα που η Ματού δοκίμαζε να βάλει τα ποδαράκια της μέσα στις τεράστιες μπότες της μαμάς.

«Είναι δύσκολο να μπουν τα πόδια σου στα παπούτσια μου. Έμπα στη θέση μου», της είπε η μαμά, «κατάλαβέ με πως δεν μπορώ να είμαι μαζί σου, όταν έχω πολλή δουλειά».

Η Ματού με ένα βλέμμα έδωσε στη μαμά της την απάντηση που περίμενε εκείνη.

Η Άλκηστη Χαλικιά, θέλοντας να κάνει τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ο ένας άνθρωπος τον άλλο, να νιώσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άλλοι, όποιοι κι αν είναι, και προπαντός πώς να νιώσουν τα παιδιά τον λόγο που πολλές φορές οι γονείς τους δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους, έπλεξε μια διαφορετική, αστεία, σε πρώτο επίπεδο, διασκεδαστική ιστορία με τη Ματού να δοκιμάζει συνέχεια «τα παπούτσια των άλλων». Ωστόσο, μέσα από ένα απλό, εντελώς αθώο τέχνασμα, έδωσε κι ένα άλλο, πολύ σπουδαίο και διαχρονικό μήνυμα: την παραδοχή και αποδοχή της διαφορετικότητας. Το ότι αν δεν χωρούν τα δικά μας πόδια στα παπούτσια των άλλων, σημαίνει πως τα πόδια μας δεν ίδια, γιατί οι άλλοι είναι διαφορετικοί από μας. Και για να τους καταλάβουμε, να πειστούμε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, πρέπει να «μπούμε στη θέση τους»!

Καλογραμμένη, ευανάγνωστη ιστορία με το κρυμμένο μυστικό/μήνυμα, ευχάριστη και διασκεδαστική, ένα χαριτωμένο παιγνίδι με «τα παπούτσια achalik2019 των άλλων». Η ωραία εικονογράφηση, με τα απαλά χρώματα, τις χαριτωμένες αθώες μορφές και τα απλά σχέδια που παραπέμπουν σε εικονογραφήσεις παλιών παραδοσιακών βιβλίων, ακολουθεί την αφήγηση διευρύνοντας το πεδίο δράσης, γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ παλιού/παραδοσιακού και σύγχρονου βιβλίου για παιδιά, δίνει χάρη και ομορφιά στο βιβλίο και το κάνει ελκυστικό και πολύ ενδιαφέρον.