Όταν η ματαιότητα πενθεί

Η μοίρα του ποιήματος αρχίζει και τελειώνει
σε ένα κομμάτι παραλληλόγραμμο χαρτιού
φθηνού ή πολυτελούς υπογεγραμμένου πρόχειρα
κι αφιερωμένου προς όψη οικεία μεν
απερίγραπτη δε μέσω μποτίλιας σε πέλαγος εαυτών
γυάλινης κατά οικολογική προτίμηση
καθώς το πλαστικό δύσκολα αποσυντίθεται
μα επίσης για λόγους διαφάνειας περιεχομένου
επιπλέοντας στην αμεριμνησία πέρα δώθε
των ανήσυχων κυμάτων θέλοντας και μη
καταφθάνει σε προορισμό διαρκώς
όλο βουλιάζει σε απόκρημνο βυθό
κι όλο παίρνει ανάσα σε μια στάλα στεριά.

Όραμα μεσημεριού

Μόλις αντηχήσει
το κόκκινο τραγούδι
μιας πληγής που ο χρόνος
παρέλειψε να θεραπεύσει
βλέπω μέσ’ απ’ τα μαύρα μάτια σου
κατάλευκα κόκαλα να σπαρταράνε
σα φαντάσματα που εκλιπαρούνε
για το σπαταλημένο σώμα τους
κρατώντας στα τρομαγμένα χέρια
ποιητικές συλλογές μ’ αφιερώσεις
γερασμένα κεριά μοναχικά
υπομένοντας φλόγες χλωμές καχεκτικές
ματαιωμένες από λάμψη
παίζουν κρυφτούλι με τη λήθη.

Ο Δημήτριος Κρούκης γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι ποιητής. Έχει δημοσιεύσει στα περιοδικά Ποίηση, Αληthεια και Το Κοράλλι.

Twitter